Gastblog: Wanneer vertel je je kind dat hij/zij nog een broer of zus krijgt?

Vanuit huis heb ik altijd geleerd dat het verkondigen van een zwangerschap pas dient te worden gedeeld met de buitenwereld als je uit de gevarenzone bent. Is dat nu werkelijk iets wat je gevoel je ingeeft of wat je zo hebt geleerd en volgens opgelegde normen en waarden volgt?

Het begin van een zwangerschap: een groot geheim
Waarom is mij altijd zeer onduidelijk geweest, maar om me heen heb ik het vaak meegemaakt. Je praat niet openbaar over prille zwangerschappen. Als ik al op de hoogte werd gebracht van een prille zwangerschap, dan in het volste vertrouwen. Want stel dat het mis gaat?

Dat het vaak de omgeving allang is opgevallen en de ineens andere gewoontes en gedragingen door oplettende vrienden, collega’s echt niet zijn ontgaan. Toch besluiten velen om het blijde nieuws pas te vertellen na 12 of 16 weken. Ik heb nooit begrepen waarom.

Wat kan het kwaad om het al snel te delen?
Zelf hebben wij destijds bij de eerste zwangerschap (wellicht ook verstrekt door het moment daar we er op Oudejaarsdag achter kwamen en op Nieuwjaarsdag de familie zagen) besloten het direct te vertellen. We waren door het dolle heen, want het feit dat zwanger worden mogelijk was, na hormoonbehandelingen voelde als een waar wonder.

Helaas eindigde deze zwangerschap na 6 weken in een miskraam. Hoewel we dat zeer positief benaderden,  want het zwanger worden bleek mogelijk , bleef het pijnlijk. Het was erg confronterend om diezelfde familie nog geen twee weken later te moeten vertellen dat de zwangerschap was beëindigd.

Uit angst hielden we het langer voor ons
Toen het een paar maanden later opnieuw raak was en we zwanger werden van dochterlief, waren we wel iets terughoudender en heb ik zelf wekenlang toiletvrees gehad. Bij elk pijntje kwam de miskraam weer naar boven. Je bent zo blij dat je opnieuw zwanger mag zijn, maar zo bang dat het misgaat.

Ditmaal hebben we het slechts een paar mensen verteld en hoewel het ‘moeten zeggen’ dat het mis is gegaan bij de eerste zwangerschap verschrikkelijk was, had het ook een troostend effect.  Het werd begrepen en iedereen was begaan.

De tweede zwangerschap heb ik het eerst trimester als zeer zwaar beleefd. Ik deelde mijn angsten met niemand, enkel op zwangerschapsfora, maar werd daar niet echt zekerder van. Sterker nog, je hoort zoveel verschillende verhalen en scenario’s dat je de weg totaal kwijt raakt.

Je bent blij, vol hormonen die je geregeld tegen het plafond laten vliegen en onderhevig aan (nieuwe) veranderingen en durft niet te genieten uit angst dat het weer mis gaat. Er dan ook nog niet open over kunnen praten met je partner (enkel wanneer samen) en bekenden? Ik vond het verre van aangenaam. Zeker daar partner zichzelf beschermde voor een nieuwe teleurstelling en de communicatie daardoor niet optimaal was. Ik heb me zelden zo alleen gevoeld en achteraf had ik er beter aan gedaan het gewoon weer te delen, vanaf het moment dat ik die behoefte had en niet de angst laten bepalen.

Bij een nieuwe zwangerschap zou ik nooit meer zolang wachten
Sindsdien heb ik besloten dat ik, mocht ik ooit nog zwanger worden niet meer zo lang zal wachten en feitelijk ben ik wel benieuwd of meer ouders of ouders-to-be deze mening delen.

Ook het vertellen aan de kinderen zou ik niet lang mee wachten

Als we nu zwanger zouden zijn, dan zouden de kinderen het heel snel weten
Dochterlief is sensitief en voelt elke maand mijn stemmingswisselingen haarfijn aan en weet nu al duidelijk wanneer ze bij mama uit de buurt dient te blijven. Ik zou me wel heel sterk vergissen als ze het niet direct zou merken. Of de zwangerschap zou geheel zonder merkbare bijwerkingen moeten verlopen, wat schijnt te kunnen ?.

De zoon van vriendlief zou het (denk ik) niet zo snel merken, maar je kan het moeilijk de een wel en de ander niet vertellen. De kans op een zwangerschap is overigens zeer klein met een lijf dat goed bezig is richting de bekende menopauze te gaan met alle onregelmatigheden en opvliegers al aanwezig. Toch houdt het onderwerp me bezig. Waarschijnlijk de bekende rammelende eierstokken die nu denken: het kan nu nog.

Wat zou jij doen als je nogmaals zwanger zou raken? Zou jij het vrij snel open aan bekenden vertellen? En als je al kinderen hebt? Wanneer zou je het aan hen vertellen? Pas als de kans op een miskraam nihil is, of toch ook al eerder?

/Barbara Oosthoek – Onlybyme

Afbeelding: Pixabay