Het dagboek van een Verzamelaar, #opgeruimd deel 2

En daar ligt “Opgeruimd” van Marie Kondo op het dressoir!

We blijven er grapjes over maken en uiteindelijk begin er ‘s avonds dan toch maar in te lezen. Het verhaal van Marie is heel logisch opgebouwd, zie mijn recensie (link) dus ik kan het heel goed volgen. Ondertussen vliegen mijn gedachten alle kanten op. Ik twijfel tussen het boek gewoon ‘zakelijk’ te benaderen of ECHT te gaan lezen. Een aantal vrij vertaalde quotes van Marie: ‘het is eenmaal in je leven rigoreus opruimen’, ‘het duurt ongeveer een half jaar’, ‘gemiddeld gooit een gezin zo’n zeventig vuilniszakken weg’ en ‘maak je een voorstelling van je einddoel, anders heeft eraan beginnen geen zin’. De schrijfstijl en voorbeelden van Marie motiveren enorm en ik besluit het boek persoonlijk te gaan lezen. Niet alleen te recenseren, maar er ook mee aan de gang te gaan. Ik lees vier van de vijf hoofdstukken uit en schrik plots. Als ik het boek uit heb, dan moet ik ermee aan de gang. Ik besluit het laatste hoofdstuk voor later te bewaren en richt me op het visualiseren van een einddoel.

Ik wil graag dat alles een vaste plek krijgt in huis, zodat ik nooit meer hoef te zoeken naar iets. Ik wil niet meerdere keren per dag rondjes lopen en steeds spulletjes verplaatsen of terugbrengen. Mochten we ooit gaan verhuizen dan zou ik graag zien dat er niets meer uitgezocht hoeft te worden en alles gewoon meeverhuist.  Ik wil van de rommel af en eigenlijk wil ik dat het met een knip in mijn vingers gebeurd is. Aan de ene kant stelt het mij gerust dat men er een half jaar over doet, aan de andere kant zie ik als een berg tegen deze mega-klus aan. Wanneer zal ik eens beginnen? ‘s Nachts lig ik wakker en spookt er van alles door mijn hoofd. Van welke spullen ik afscheid ga nemen, hoe ik het aan ga pakken en meer van dat.

De volgende dag ben ik gebroken, de post komt en er klopt iets niet in mijn administratie. Ik duik in de stapel die administratie heet en kom er niet uit. Deze stapel is meerdere malen gevallen, opgeraapt en wederom gestapeld. Het ligt dus niet meer chronologisch op volgorde. Ik kan niet anders dan deze stapel aan te pakken, ookal is het stap 5 volgens Marie, maar het loopt nu eenmaal zo. Ik leg alle bankafschriften weer op volgorde en merk dat ik mijn administratie al sinds 2010 zo stapel. Voorheen hield ik het nauwkeurig bij. Ik neem een kijkje in de kast en kom tot het inzicht dat ik veertig jaren bank- en giroafschriften heb bewaard?! Ik gooi alle oude afschriften in een doos, alle facturen erbij en pak het grondig aan. Ik krijg pijn in mijn nek, in mijn rug maar werk gestaag door. Ik krijg de klus geklaard en voel me trots. Dat ruimt lekker op. Een dag later gaat alles door de papierversnipperaar en blijken het drie volle vuilniszakken te zijn. Ik voel me geweldig, maar er zijn er nog 67 te gaan. Hoofdstuk vijf ligt nog steeds op mij te wachten. Ik zie er enorm tegenop, vooral het speelgoed van drie dochters en de kinderkleding. Het valt me zwaar het opruimen naast het dagelijkse leven te doen. Eerst maar even bijkomen en …

Daar ligt Hoofdstuk vijf “Opgeruimd” van Marie Kondo op het dressoir!

/Lmcmr