Een bezoek aan Sealife Oberhausen

Twee jongetjes staan voor een groot raam, een groot monster komt langzaam op hen af. Vlak voor hun neus keert het beest zich om en met een grote bocht verdwijnt het in de blauwe ruimte. Niet veel later keert het terug om hetzelfde rondje te maken. In plaats van twee bange jongetjes voor me te hebben, zie ik een enorme glimlach op hun gezichtjes: “Kijk papa, een haai!” Het is een echte mannendag vandaag. Twee vaders met hun oudste zonen op een missie: kijken of Sealife Oberhausen echt zo leuk is.

Na een hele middag in Legoland Discovery Centre Oberhausen gespeeld te hebben, zijn we een paar honderd meter verderop de deur binnengelopen van Sealife. Vorig jaar waren Liam en ik hier samen en liepen we met vip-kaarten de lange rij wachtenden buiten voorbij, vandaag was dat niet nodig. De temperatuur buiten was heerlijk hoog en de zon scheen er lekker bij. De meeste bezoekers van de toeristische omgeving van CentrO kozen ervoor om buiten te vertoeven. We konden de lege rij overslaan en zo naar binnen lopen.

Sealife nodigt haar bezoekers uit om op ontdekkingstocht te gaan naar wat er allemaal onder water afspeelt. Veel mensen hebben een goudvisje in een kom rondzwemmen of zien de guppys zich voor hun ogen vermenigvuldigen in een aquarium, maar oog in oog staan met een zeeschildpad doe je niet echt dagelijks. Sealife is dé kans om het onderwaterleven van heel dichtbij mee te maken zonder nat te worden.

In tal van bassins kom je een grote hoeveelheid aan soorten tegen. Van zeepaardje tot zee egel en van Nemo tot kwal. Schokkende sidderalen, zeeduivels, haaien, makrelen maar ook kleine visjes als de neontetra. Vissen die door hun schutkleur moeilijk te spotten zijn en vissen die ontzettend opvallen door hun felle kleuren.

Het is hier niet zomaar even bij een saai raampje staan en je neus ertegenaan drukken. Elke ruimte is gethematiseerd. Zo sta je in de jungle en even later waan je jezelf in een onderzeeër.

Sealife zet zich in voor het behoud van de zee en haar inwoners. Dit is duidelijk terug te zien in de hele opzet van het aquarium. Niet alleen zie je de bordjes met daarop welke soorten je in het water vindt, maar ook wordt er overal verteld over de vervuiling van het water en wat we ertegen kunnen doen. Dat dit allemaal in het Duits geschreven is, maakt het voor de Nederlandse kinderen wat lastiger. Liam die toch niet kan lezen maakt het helemaal niks uit. Samen met zijn vriendje geniet hij van wat hij ziet. Wij papa’s zijn in ons element, want we kunnen hen alles vertellen wat we weten. Wat we niet weten lezen we wel of verzinnen we gewoon. Grappig om te zien hoe de kids kijken, want bij het zien van een patroontje op een murene, wordt deze al snel de pannenkoek vis genoemd. Een blik op de vis werpend, is het eigenlijk best logisch.

Het gebouw bestaat uit meerdere verdiepingen, op de laatste is wel iets heel leuks gaande. Daar hebben ze een voelbassin. In een natuurlijk uitziende bak lopen/zwemmen wat grote garnalen rond. Als je je handen in het water steekt, komen ze op je af om met hun sprieten je schoon te maken. Een beetje kriebelen en prikken en je nagelriemen zijn weer helemaal fleurig. Stiekem ook best wel spannend, maar twee stoere vaders die het voordoen maken de drempel om het ook te proberen een stuk lager.

Een gaaf element van het gebouw is het haaienbassin. Deze is verspreid over de verschillende verdiepingen. Telkens zie je het vanuit een andere hoek, totdat je als laatste bij het restaurant bij het oppervlaktewater terecht komt. Daar zie je de haaien nog even van bovenaf. Alsof je in het laatste deel van je avontuur nog even gedag kunt zwaaien naar de gevaarlijke inwoners.

Een paar dagen na ons bezoek bracht ik Liam naar bed. Tijdens ons welterusten praatje begint hij weer over de Lego en de vissen. Zijn enige vraag is: “Wanneer gaan we weer?”

Maarten– Papa’s wereld